ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ε'

Πέμπτη Παρασκευή και πέμπτη συνέχεια. Είχατε να αποφασίσετe αν η ανάπηρη θα είχε βάλει τον γέρο να φέρει τον Ναμπούκο ή δεν θα ήξερε τίποτε περί αυτού ή αν θα την είχαν φέρει κι αυτήν εδώ. Αυτές οι δύο τελευταίες επιλογές ισοψήφισαν. Άρα και δεν ξέρει περί του γέρου και την έφεραν εδώ.


Χρειάστηκε να με πλησιάσει αρκετά για να καταλάβω την διακριτική παρουσία της. Έτσι όπως κρατούσα το βιβλίο στα χέρια μου γύρισα απλώς το κεφάλι μου χωρίς να στρέψω και το σώμα μου μαζί. Μαλλί βαμμένο κόκκινο –αποτυχημένο βάψιμο και αποτυχημένη περμανάντ- πάνω σε ένα μάλλον μικρό κεφάλι που στηριζόταν με την σειρά του σε ένα λαιμό γεμάτο ζάρες. Από κει και κάτω το χάος. Το σώμα χάνονταν μέσα σε φαρδιά και μαύρα μακρυά σαν ράσα ρούχα έτσι που δεν μπορούσα ούτε το σχήμα του ούτε το μέγεθός του να μαντέψω. Μόνο δυο παλάμες εξείχαν από τα μανίκια ακουμπισμένες πάνω στα μπράτσα της αναπηρικής καρέκλας, σαν παρατημένες και ξεκομμένες από το υπόλοιπο σύνολο ή τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα σαν να ανήκαν περισσότερο στην καρέκλα και λιγότερο στο σώμα της, αυτήν την εντύπωση είχα σχηματίσει τότε. Δέχθηκα το βλέμμα της σαν ένα είδος μαγικού χτυπήματος, γιατί με πόνεσε, αυτή είναι η αλήθεια. Με τα μικρά και υγρά μάτια της, με τα λεπτοκαμωμένα χείλη της τα πασαλειμμένα άτεχνα φτηνό κοκκινάδι και με μια ολύμπια ηρεμία που την περιέβαλλε σαν αύρα. Με πόνεσε μια θλίψη που μπορούσα να δω κάτω από όλα αυτά.


- Α και ι, είπε.
Όχι άλφα και ιώτα. Α και ι . Έτσι όπως αυτά ακούγονται.
-Ε;
-Α και ι ξανάπε ήρεμα, σαν η παρουσία μου εκεί να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Το βιβλίο που κρατάτε, κύριε, Η ΣΟΥΛΑΜΙΤΙΣ, το ποίημα στην αρχή είναι ένα παιχνίδι με α και ι. Μη μου πείτε ότι δεν το καταλάβατε! Α και ι.
-Τι;
-Είναι οφθαλμοφανέστατο. Όλες οι λήγουσες των στίχων είναι ι. Και όλες οι παραλήγουσες α. Και μάλιστα α με τόνο. Δεν είναι τυχαίο. Εκείνος γεννημένος την ημερομηνία γεννήσεως του Τζων Λένον. Εκείνη γεννημένη την ημερομηνία γεννήσως του Μότσαρτ. Εκείνου το όνομα αρχίζει από Ι. Εκείνης το όνομα αρχίζει από Α.
-Και;
-Δεν έχει και. Διαβάστε το βιβλίο.
-Εσείς το διαβάσατε;
-Φυσικά. Πώς αλλιώς να περάσει ο καιρός εδώ μέσα; Αλλά τι καλά τώρα που ήρθατε! Βαρέθηκα εδώ μέσα μόνη.



Την κοίταξα βέβαιος ότι επρόκειτο για τρελλή. Ήδη είχα πλάσει το σενάριο στο μυαλό μου: μια τρελλή γεροντοκόρη με ψυχολογικά προβλήματα επιτεταμένα από τον χρόνιο εγκλεισμό της σε αυτό το ημισκότεινο αρχοντικό και με τον ξεκούτη ετοιμόρροπο γερο – πατέρα της για συνεργάτη αποφασίζει να αμβλύνει την ανία της σκαρώνοντας φάρσες σε διάφορους αγνώστους. Μόνο που στην περίπτωσή μου έπρεπε να προσθέσω το λεωφορείο που έχασα και τα επιπλέον χρήματα που θα είχα τώρα να πληρώσω στο ξενοδοχείο μιας και θα έπρεπε να είχα ξεχρεώσει το δωμάτιο εδώ και μια ώρα.
-Σας παρακαλώ να μου πείτε μόνο από πού μάθατε για το παρατσούκλι μου, είπα κλείνοντας το βιβλίο απότομα. Ήταν ανόητο να με κουβαλήσετε μέχρι εδώ χρησιμοποιώντας το!
Αντί για άλλη απάντηση η μεσόκοπη γυναίκα έγειρε το κεφάλι της πάνω στο ερεισίνωτο της καρέκλας της καθώς παρέδιδε τον εαυτό της σε έναν καταρράκτη τρανταχτού γέλιου.
-Κοίτα να δεις, μονολόγησε με την βραχνή φωνή της αφού ηρέμησε κάπως, κοίτα να δεις που νομίζει ότι εγώ τον κουβάλησα εδώ! Ωραίο αστείο, δεν βρίσκετε;
-Σε εμένα μιλάτε; την ρώτησα με τα πρώτα σημάδια θυμού στο χρώμα της φωνής μου.
-Σσσς! έκανε εκείνη με την αιώνια ακίνητη παλάμη της να ξεκολλάει επιτέλους από το μπράτσο της καρέκλας για να επιτρέψει στο δάχτυλο μια χαρακτηριστική κίνηση πάνω στα σουφρωμένα χείλη της. Κάντε ησυχία! Μη με ταράζετε! Με κατατρύχουν ακόμη αυτοί οι φριχτοί πονοκέφαλοι! Κι ούτε μια ασπιρίνη εδώ μέσα, μόνο κονσέρβες.
Κατόπιν αναστέναξε θλιμμένα και πρόσθεσε με εκείνο το αφόρητα αφελές στυλ της:
-Να, ξέρετε, μπορεί τελικά να μην είναι και τόσο αστείο. Δηλαδή το όλο πράγμα έχει και μια πλευρά τραγική. Με έφεραν εδώ για να συναντηθώ με κάποιον. Περίμενα μέρες και όταν σας είδα σκέφτηκα: «επιτέλους ! θα μάθω τι γυρεύουν». Αλλά, πώς να σας το πω, μου δίνετε την εντύπωση πως κάτι παρόμοιο συνέβη και σε εσάς. Ή μήπως κάνω λάθος;