ΨΗΦΙΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Β΄

Παρασκευή σήμερα και ανεβάζω την δεύτερη συνέχεια με την αντίστοιχη ψηφοφορία

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα η υπόθεση έπαιρνε άλλη τροπή. Ο ρακένδυτος γέρος από οχληρός άγνωστος αίφνης μεταμορφώθηκε σε μια αινιγματική φιγούρα, κάτοχος ενός κομματιού της προσωπικής μου ιστορίας. Άκου Ναμπούκο! Πόσα χρόνια είχα να ακούσω κάποιον να με αποκαλεί έτσι; Δέκα, έντεκα; Ούτε που θυμόμουν. Εκείνη την στιγμή νομίζω ήταν που αποφάσισα να ακολουθήσω τον γέρο.
-Λοιπόν, του είπα και του απευθύνθηκα ξανά στον πληθυντικό, φαίνεται πως πραγματικά κάτι θέλετε από μένα.
Τόνισα το «πραγματικά» λίγο παραπάνω για να δώσω έμφαση. Ο γέρος από την μεριά του έστριψε το κεφάλι του προς τα δεξιά αφήνοντας έναν ελαφρύ αναστεναγμό να δραπετεύσει από τα ζαρωμένα και κρυμμένα κάτω από τα παχιά μουστάκια χείλη του.
-Αχ νεαρέ μου, μουρμούρισε παραπονιάρικα, επιτέλους άρχισες να λογικεύεσαι! Δεν ξέρεις πόσο κουραστικό είναι για ένα άτομο της ηλικίας μου να ακολουθεί κατά πόδας βιαστικούς νέους!

Έριξα πάνω του μια ματιά περισσότερο προσεκτική και ίσως κάπως αδιάκριτη. Το γείσο του καπέλου του άφηνε πάνω στα μικρά σαν κουμπότρυπες μάτια του ένα πέπλο σκιάς, έτσι που στεκόταν αδύνανατον να διακρίνεις το χρώμα τους αλλά και το ύφος του προσώπου αυτού του άγνωστου. Φορούσε ένα παλιό τριμμένο καφέ παντελόνι που του έρχονταν κάπως φαρδύ και ένα ζευγάρι καφέ λαστιχένιες σαγιονάρες, από αυτές που συνηθίζονται στην ελληνική επαρχία. Πάνω τους μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις μικρές άσπρες κηλίδες από ασβέστη ενώ με αηδία διαπίστωνα πως το μεγάλο νύχι του αριστερού ποδιού (προσπαθώ να θυμηθώ -του αριστερού δεν ήταν;- ναι του αριστερού, τώρα που το σκέφτομαι το αριστερό του πόδι ήταν προς την μεριά της θάλασσας) εξείχε προκλητικά από το πρόσθιο άνοιγμα της σαγιονάρας ολοκληρώνοντας την εικόνα μια γκροτέσκας φιγούρας που ήδη είχα σχηματίσει για τον γέρο μπροστά μου.

-Πώς λέγεστε εσείς κύριε; τον ρώτησα με μια ευγένεια τόσο προσποιητή που φοβήθηκα μήπως εκ μέρους του εκληφθεί ως ειρωνεία.
Αλλά εκείνος έδειχνε να μη με προσέχει. Κοίταζε προς εμένα, αλλά όχι εμένα. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά αισθανόμουν σαν να κοίταζε μέσα από εμένα, θαρρείς και με αντιμετώπιζε σαν μια διαφανή κουρτίνα. Στέκονταν ακίνητος, μαρμαρωμένος, σχεδόν δεν ανέπνεε. Σαν η ψυχή του να είχε βίαια εγκαταλείψει το γέρικο σώμα του κι εκείνο να έμεινε έτσι όρθιο από κάποιου είδους κεκτημένη ταχύτητα. Μπορεί να μην έβλεπα τα μάτια του αλλά μάντευα ένα ύφος χαμένο, κάπως υπερβατικό και εκστασιαμένο. Πολύ αργότερα μόνο θα καταλάβαινα ότι αυτές τις «in absentia παρουσίες» όπως τελικά ονόμασα τις περίεργες εκείνες αυτοϋπνώσεις του έπρεπε να τις συνηθίσω και να τις αντιμετωπίζω με υπομονή και συγκατάβαση.

-Μήπως σου βρίσκεται κανένα τσιγάρο; με ρώτησε απότομα κατά την «επαναφορά» του.
Είχε σκύψει προς το μέρος μου έτσι συνωμοτικά όπως έκανε στην καφετέρεια πριν από μερικά λεπτά. Αλλά τώρα το πρόσωπό του στόλιζε ένα πρόστυχο χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα τα οποία μου άφηνε να εννοήσω πως έπρεπε ήδη να έχω κατλάβει. Λες και δεν μου ζητούσε τσιγάρο ή κάτι άλλο ή λες και η λέξη «τσιγάρο» ήταν κάποιο προσυμπεφωνημένο σύνθημα Αλλά και πάλι όλα αυτά μπορεί να ήταν απλώς και μόνο δικές μου παρατανυσμένες ερμηνείες.
- Ό..όχι δεν έχω, τραύλισα αμήχανα μάλλον αιφνιδιασμένος. Δεν καπνίζω, συμπλήρωσα απότομα.
-Ωραία, απάντησε ξεφυσώντας κάπως απογοητευμένος, και μετά έπιασε με τα χέρια την μέση του και τεντώθηκε προς τα πίσω αφήνοντας ένα επιφώνημα ανακούφισης. Λοιπόν, πάμε; πρόσθεσε σε τόνο προτρεπτικό.
Ένευσα καταφατικά αποφεύγοντας να δώσω μια απάντηση ρητή. Περισσότερο για να διατηρήσω την ψευδαίσθηση πως στον γέρο δεν είχα ακόμη παραχωρήσει καμιά εξουσία πάνω μου. Αλλά τελικά μίλησα:
-Όμως δεν μου είπατε ούτε πώς σας λένε ούτε από πού μάθατε για το παρατσούκλι μου.
-Α ναι! έκανε ξαφνιασμένος.
Και την ίδια στιγμή μου έκανε νόημα πως έπρεπε να περάσουμε απέναντι, προς το πεζοδρόμιο με τις καφετέρειες και τα μαγαζιά.