ΨΗΦΙΣΤΕ ΣΗΜΑΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

Η ψηφοφορία έληξε από 4 Απρ 2008

ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:

McDonaldia: 69%

Puzzlia: 4%

Roufiania: 27%

ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Διάβασα στην σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία μια είδηση που με σόκαρε. Για κάποιον Ολλανδό που δικάζεται, λέει, επί ρατσισμώ, διότι διακίνησε στο διαδίκτυο μια ταινία εναντίον του Ισλάμ. Και ξεσηκώθηκαν όλοι οι εν Ολλανδία Μουσουλμάνοι με διαδηλώσεις και δηλώσεις και βρέθηκαν Χριστιανοί ή έστω τύποις Χριστιανοί, να τους υποστηρίξουν! Και ο εκεί γραμματέας των χριστιανοδημοκρατικών ζήτησε να λογοκριθεί η ταινία για λόγους εθνικού συμφέροντος (όπως γινόταν στην Ελλάδα επί χούντας ας πούμε). Όλα αυτά μου θύμισαν και την πρόσφατη καταδίκη του Πλεύρη για το εναντίον των Εβραίων βιβλίο του καθώς και τις δικαστικές περιπέτειες της μακαρίτισσας της Φαλάτσι για αντισουμουσουλμανισμό στην ουσία.

Αυτά γίνονται στην Ευρώπη που όμως επιτρέπει σε αυστριακό σκιτσογράφο να γελοιοποιεί τον Ιησού Χριστό και καταγγέλλει ως σκοταδιστές αυτούς που καταφέρονται εναντίον του, που αναθεματίζει ως οπισθοδρομικούς αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν και τελικά πέτυχαν την απόσυρση από μια «καλλιτεχνική» έκθεση ενός πίνακα ο οποίος παρίστανε ένα πέος εκβεβλημένο και εστυκός να εκσπερματώνει επί του Σταυρού και που έχει σε πολλές χώρες της ποινικοποιήσει την άρνηση του εβραϊκού ολοκαυτώματος λες και η ιστορική επιστημονική έρευνα διεξάγεται από τα δικαστήρια.

Όλο αυτό το κόμπλεξ της Ευρώπης, που νιώθει ένοχη για το ελληνορωμαϊκό και χριστιανικό της παρελθόν από κάποια ανεξήγητη διαστροφή, και που συνοψίζει την πολιτιστική της πολιτική σε μια διαρκή συγγνώμη έναντι όλων των υπολοίπων πολιτισμών, νομίζω ότι θα οδηγήσει τελικά στην καταστροφή της. Αυτό δηλαδή που ανέκοψαν ο Λέων Γ΄ Ίσαυρος και ο Κάρολος Μαρτέλος αμυνόμενοι από την ισλαμική επεκτατικότητα των Αράβων και αργότερα οι Αυστριακοί από την αντίστοιχη των Τούρκων, για να μπορεί σήμερα στα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης να προσφεύγει στην δικαισύνη ο κάθε μουσουλμάνος ζητώντας άρση της εναντίον του θρησκεύματός του προσβολης ή ακόμη και προστασία δικαιωμάτων που στην πατρίδα του ή την χώρα καταγωγής του ούτε καν θα ήξερε ότι υπάρχουν, θα το πετύχει το Ισλάμ χωρίς να χύσει ούτε στάλα αίμα. Και τότε να δούμε τι δικαιώματα θα απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός κι αν ξυπνήσουν εγκαίρως.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

Πολύς λόγος γίνεται για τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου, ιδιαίτερα οσάκις διάφορα επεισόδια αμαυρώνουν την εικόνα των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και οδηγούν την κοινή γνώμη σε προβληματισμό σχετικά με την αναγκαιότητα του θεσμού. Άτολμες πολιτικές ηγεσίες που επί δεκαετίες κυβερνούν την χώρα διστάζουν όχι να καταργήσουν, αλλά και να περιορίσουν απλώς το άσυλο φοβούμενες ενδεχόμενο πολιτικό κόστος, με αποτέλεσμα η άθλια κατάσταση την οποία συνεπάγεται αυτός ο σάπιος θεσμός να διαιωνίζεται. Και εξηγούμαι γιατί τάσσομαι κατά τόσο απόλυτο τρόπο εναντίον του ασύλου:


1. Ως επιχείρημα υπέρ του ασύλου συνήθως προβάλλεται η αναγκαιότητα να προστατευθεί η επιστημονική έρευνα και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Το επιχείρημα αποτελεί όνειδος για μια κοινωνία που θέλει να ονομάζεται δημοκρατική. Διότι υπονοεί ότι εκτός του πανεπιστημιακού ασύλου δεν υπάρχει τέτοια ελευθερία και συμβιβάζεται αρκούμενο με την εντός του πανεπιστημιακού μόνο campus κατοχύρωσή της.


2. Η ελευθερία των ιδεών ουδέποτε θυμάμαι να καταλύθηκε ει μη μόνον από διάφορες ομάδες αναρχικών και λοιπών αντικοινωνικών στοιχείων που εισβάλλουν στις σχολές, καταλαμβάνουν τα κτήρια, καταστρέφουν πανάκριβα επιστημονικά όργανα, εμποδίζουν την διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας και όλα αυτά εν ονόματι του ασύλου που υποτίθεται ότι θεσπίστηκε ακριβώς για να προστατεύσει το πανεπιστήμιο από τέτοιους κινδύνους! Πρόκειται για καταφανή διαστρέβλωση ενός παρωχημένου θεσμού που δεν εξυπηρετεί πλέον παρά μόνο την κατάχρησή του. Εν προκειμένω η είσοδος και όχι η αποχή της αστυνομίας θα αποκαθιστούσε την ελέυθερη και απρόσκοπτη επιστημονική έρευνα και διδασκαλία.


3. Διερωτάται κανείς αν πιστεύει κάποιος στα σοβαρά ότι υπάρχει ανάγκη να λειτουργεί το άσυλο 24 ώρες το 24ωρο. Λαμβάνει και στις τρεις τα ξημερώματα χώρα η διακίνηση των ιδεών; Μάλλον η μόνη διακίνηση που λαμβάνει χώρα τότε είναι αυτή των ναρκωτικών. Είναι προφανές ότι αυτός ο θεσμός-όνειδος για την δημοκρατία πρέπει να καταργηθεί το συντομότερο.

Το άσυλο είναι ποιοτικό και όχι χωρικό. Συνδέεται με ιδιότητες, όχι με χώρο. Άσυλο δεν σημαίνει ότι ο πανεπιστημιακός χώρος είναι ένα άβατο για τα όργανα της τάξεως, αλλλά ότι ο καθηγητής, ο επιστήμων, δεν διώκεται για οτιδήποτε υποστηρίζει όταν μιλάει από καθέδρας στα πλαίσια της διδασκαλίας του. Τα υπόλοιπα αποτελούν εκφυλισμό ενός θεσμού που πλέον δεν υπηρετεί καμία προφανή ανάγκη.

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

Προσωπικώς τυγχάνω υπέρμαχος των δημοψηφισμάτων όχι γιατί θεωρώ αλάνθαστη την «λαϊκή κρίση» ή το «λαϊκό αισθητήριο», αλλά γιατί προτιμώ ο λαός να εισπράττει τα επίχειρα των δικών του λαθών και όχι των λαθών του κάθε πολιτικάντη. Εξάλλου στην δημοκρατία επί των ανακυπτόντων ζητημάτων δεν εφαρμόζεται η ορθή λύση, αλλά η λύση που προκρίνει η πλειοψηφία. Άλλο αν η σύγχρονη ρητορική των δημοκολάκων ταυτίζει πολλές φορές το ποσοτικό κριτήριο της πλειοψηφίας (φύσει αντικειμενικό) με το ποιοτικό κριτήριο της ορθότητος (εξ ανάγκης υποκειμενικό). Αν λοιπόν πρόκειται να εφαρμοστεί μια λύση αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: θα εφαρμόσουμε την ορθή λύση ή την λύση που υιοθετείται από την πλειοψηφία; Στην δημοκρατία απαντούμε με μια σύμβαση: ότι ορθό είναι αυτό που θέλει η πλειοψηφία. Ή, ακόμη ακριβέστερα, ότι ακολουθούμε την λύση που θεωρείται ορθή από την πλειοψηφία.

Συνεπώς επικροτώ την πρόταση του κ. Αλαβάνου περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό. Το ζήτημα είναι γιατί ο κ. Αλαβάνος γλείφει τώρα εκεί που κάποτε αυτός και το κόμμα του κατουρούσε. Και το κάποτε είναι τόσο μακρινό (όταν προ οκαετίας 3.000.000 πολίτες αξίωναν την διεξαγωγή δημοψηφίσματος) όσο και κοντινό (όταν προ λίγων μόνο ημερών ο κ. Καρατζαφέρης ζητούσε δημοψήφισμα για το Σκοπιανό).

Διερωτάται κανείς αν η Αριστερά θεωρεί το δημοψήφισμα δημοκρατικό μόνο όταν το ζητά η ίδια. Μήπως όμως αυτό ακυρώνει τελικά και την αξιοπιστία της;

Παγκόσμια ημέρα ποιήσεως

21 Μαρτίου θα πει: ο ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Κριού και αρχίζει η άνοιξη
θα πει επίσης παγκόσμια ημέρα ποίησης

κι εγώ διαλέγω μερικά μόνο από τα αγαπημένα μου ποιήματα για να μοιραστώ την τέρψη μου με τους φιλόμουσους (lato sensu) αναγνώστες.

Ο Πληθυντικός αριθμός (Κική Δημουλά)

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


από το "Μονόγραμμα" (Ελύτης Oδυσσέας)


Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.


Η Σατραπεία (Κ.Π. Καβάφης)

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης;
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία;
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;




Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο (Καρυωτάκης Kώστας)


Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά 'ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Aμάλθειο κέρας.

(Tαπεινή τέχνη δίχως ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθώ κοντά σου
κατακορύφως.

Oι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Ά! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.



Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού (Ζαχαρίας Παπαντωνίου)

Σοφέ μου, το τετράσοφο
Που σε φωτάει λυχνάρι
Nάτανε, λέει, φεγγάρι
Kαι συ είκοσι χρονώ !

Nάτανε τάχα η γνώση σου
Mε τον αγέρα αμάχη,
Για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό…

Nάτανε τάχα η σκέψη σου
Συρτού χορού τραγούδια
Mιαν αγκαλιά λουλούδια
Mιαν ιστορία τρελλή,

Tα μύρια που δε γνώρισες
Nερό θαν τάειχες μάθει
Mε δάσκαλο τα πάθη
M’ ένα κλεφτό φιλί.

Πολύ την καταφρόνεσες
Tη ζωή, πανάθεμά τη…
Kαι τώρα ; Eίναι φευγάτη
Σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά
Γαρούφαλα στη γλάστρα–
Kαι συ διαβάζεις τ’ άστρα
Kαι το βαθύ ουρανό.


Άρνηση (Γιώργος Σεφέρης)

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι·
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβύστηκε η γραφή.

Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.




ΤΟ ΔΑΣΟΣ (Μιλτιάδης Μαλακάσης)

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσεις,
τώρα να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ.

Μια αυγινή, το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λοτόμοι,
κι εκεί είναι τώρα δρόμοι
διαβάτη αποσπερνέ.

Το τρίσβαθο αναστέναγμα
που άγγιζε την καρδιά σου
κι έσπαε τα γόνατά σου
δε θα τ' ακούσεις πια.,

το πήρανε στα διάπλατα
περίτρομα φτερά τους
και το 'καμαν λαλιά τους
τα νύχτια τα πουλιά..

Και κάτι που βραχνόκραζε
με μια φωνή ανθρώπου,
στο ημέρωμα του τόπου
βουβάθηκε κι αυτό.

Το σιγαλό τραγούδισμα
που σ' έσερνε διαβάτη
σε μαγικό παλάτι
δίχως ελπίδα αυγής,

το πήρανε -για κοίταξε-
στερνή ανατριχίλα
τα πεθαμένα φύλλα
που απόμειναν στη γης.

Κι η άρπα με τον ήχο της
που σε γλυκομεθούσε
μα κρύφια σου χτυπούσε
θανάτου μουσική,
χάθηκε με την άγγιχτη
που την κρατούσε κόρη,
στα πέλαγα, στα όρη,
να μην ξανακουστεί.

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσεις,
τώρα να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ,

γεννήκαν νεκροκρέβατα
τ' άγρια δεντρά του τώρα
και θα τα βρεις στη χώρα
διαβάτη αποσπερνέ.


ΠΟΥΣΙ (Ν. Καββαδίας)

Στην Ελένη Χαλκιούση

'Επεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τομονιέρα να με δείς.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί ,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτω στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλα.
Από να φοβάμαι να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπιλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Περδίκκας Α΄ 700-652π.Χ
Αργαίος Α΄ 652-621
Φίλιιπος Α΄ 621-588.
Αέροπος Α΄588-540
Αμύντας Α΄540-498
Αλέξανδρος Α΄498-454
Αλκέτας Β΄454-448
Περδίκκας Β΄ 448-413
Αρχέλαος Α΄413-399
Αέροπος Β΄399-393
Αμύντας Β΄393-391
Αργαίος Β΄391-390
Αμύντας Β΄ξανά 390-369
Αλέξανδρος Β΄369-368
Πτολεμαίος ο Αλωρίτης 368-365
Περδίκκας Γ΄365-359
Φίλιππος Β΄359-336
Αλέξανδρος Γ΄ο Μέγας 336-323
Αντίπατρος 323-319
Κάσσανδρος 319-297 (αν και βασίλευσαν τυπικά και 2 από τους γιους του Αλεξάνδρου Αμύντας, που τον έσφαξαν ο Αντίπατρος και ο Κάσσανδρος 13 χρονών και Ηρακλής που πάλι οι ίδιοι τον έσφαξαν)
Δημήτριος ο Πολιορκητής 294-287
Πύρρος ο Αετός 287-282
Λυσίμαχος 287-281
Πτολεμαίος ο Κεραυνός 280
Αντίγονος Γονατάς 278-240
Δημήτριος Β΄240-230
Αντίγονος ο Δώσων 230-222
Φίλιππος Γ΄ 222-179
Περσεύς 179-168
(Ανδρίσκος 148-146)

Βλέπουμε λοιπόν ότι απαξάπαντες οι βασιλείς της Μακεδονίας είχαν ονόματα ατόφια ελληνικά και μάλιστα σε εποχή ανύποπτη (6ος π.Χ. αιώνας), όταν το ελληνικό έθνος ήταν ακόμη ένα άσημο έθνος ανάμεσα στα υπόλοιπα της ανατολικής Μεσογείου, πριν ακόμη αναπτυχθεί και θαυμαστεί η ελληνική γραμματεία. Το όνομα Αλέξανδρος στον Όμηρο (Ιλιάδα) βρίσκεται καμιά σαρανταριά φορές και το όνομα Πτολεμαίος στην Ιλιάδα βρίσκεται στο Δ 228. Τέτοια πανάρχαια ομηρικά ελληνικά ονόματα είχαν οι Μακεδόνες. Και ο Κάρανος, ο θρυλικός γενάρχης της δυναστείας των Μακεδόνων βασιλέων είχε το ίδιο όνομα με ένα Σπαρτιάτη της εποχής των Περσικών πολέμων που αναφέρει ο Ηρόδοτος (7,173,2)
Ας δούμε και μερικά από τα ονόματα των Μακεδόνων βασιλέων του Ινδοβακτριανού κράτους που περιελάμβανε τις περιοχές Αριανή (Ανατολική Περσία), Σογδιανή (Τουρκεστάν), Βακτριανή (Αφγανιστάν), Αραχωσία (δυτικότατο ορεινό Πακιστάν), Ινδική (πεδινό Πακιστάν και βορειοδυτική Ινδία), την χώρα των Σήρων ή Φρύνων (δυτικά μέρη της Ουιγουρικής Κίνας ή Σιγκγιάνκ πάνω στο βορειοδυτικό Ιμάιον δηλαδή Ιμαλάιον όρος).Το κράτος αυτό καταλύθηκε τελείως από τους Κινέζους το 50μ.Χ. (καμιά ογδονταριά χρόνια μετά την κατάλυση του Μακεδονικού Αιγυπτιακού κράτους από τους Ρωμαίους). Άφθονα νομίσματα φέρουν τα ονόματα των εξής βασιλέων: Σέλευκος Α΄,Αντίοχος Β΄, Σέλευκος Β΄, Διόδοτος Α΄, Διόδοτος Β΄, Ευθύδημος Α΄, Δημήτριος Α΄, Μένανδρος, Ευκρατίδας Α΄, Αντίμαχος Α΄, Αγαθοκλής, Απολλόδοτος Α΄, Λυσίας, Πανταλέων, Στράτος, Ηλιοκλής Α΄, Ηλιοκλής Β΄. Τα νομίσματα αυτά μάλιστα λεγότανε δραχμαί. Μήπως τα ονόματα αυτά είναι σλαβικά και γραμμένα στην ανύπαρκτη τότε Κυριλλική γραφή; Συνεχίζω. Ονόματα των μηνών του Μακεδονικού μηνολογίου:
Περίτιος
Δύστρος
Ξανδικός
Αρτεμίσιος
Δαίσιος
Πάνεμος
Λώος
Γορπιαίος
Υπερβερεταίος
Δίος
Απελλαίος
Αυδηναίος
Να σημειώσω ότι σαν τους Μακεδόνες Απελλαίο έλεγαν και στους Δελφούς τον μήνα που οι αττικοί έλεγαν Μεμακτηριώνα, Αρτεμίσιο σαν τους Μακεδόνες έλεγαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Δελφοί τον αττικό Μουνυχιώνα. Οι Μακεδόνες έλεγαν τον Σκιροφοριώνα Πάνεμο, ενώ Πάναμο έλεγαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Βοιωτοί τον Βοηδρομιώνα. Δίο έλεγαν οι Βιθυνοί τον Ανθεστηριώνα, ενώ οι Μακεδόνες τον Πτανεψιώνα. Τέλος, Υπερβερεταίο έλεγαν οι Μακεδόνες τον Βοηδρομιώνα ενώ Υπερβέρετο οι Κρήτες τον Σκιροφοριώνα.(Αν και τους ίδιους μήνες έλεγαν με τα ίδια ονόματα, η φαινομενική αυτή διαφορά στις πηγές οφείλεται αλλού και σε θέμα άσχετο με το εξεταζόμενο.) Αλλά σε αυτόν τον μήνα θα επανέλθω και μετά. Φυσικά όλα τα ονόματα των μηνών είναι ατόφια ελληνικά. Τα σλαυικά ονόματα των μηνών είναι τελείως άσχετα: Προσίντετς, Σέτσεν, Σουχή, Μπερεζώζολ κλπ. Α, να πω ότι Ξανδικό μήνα αναφέρει και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην εποχή του, όταν οι ειδωλολάτρες χρησιμοποιούσαν ήδη τα λατινικά ονόματα των μηνών.

Μακεδόνας θα πει ψηλός, μακρύς. Μάκος στα δωρικά είναι το μήκος και μακεδνός ο μακρύς. Άλλος τύπος της ίδιας λέξεως είναι Μάγνης πληθ. Μάγνητες εξ ου και Μαγνησία. Στα λατινικά ο μεγάλος πάλι magnus λέγεται. Ουσιαστικά οι Μάγνητες είναι οι νοτιότεροι Μακεδόνες. Η Μακεδονία λέγεται και Μακετία, στον Στράβωνα η Μακεδόνισσα λέγεται και Μακέτις.
Ο προφήτης Ιερεμίας λέει ότι οι Αιγύπτιοι, τρεπόμενοι σε φυγή, λεν μεταξύ τους τρέξτε να καταφύγουμε στην πατρίδα μας φεύγοντας από προσώπου μαχαίρας ελληνικής και παρακάτω ότι ο Κύριος δίνει εντολή να εξολοθρευτούν οι Βαβυλώνιοι πάλι από προσώπου μαχαίρας ελληνικής. Επαναλαμβάνεται ο ίδιος στίχος (Ιε 26,16 27,16). Έτσι μεταφράζουν οι Ο. Το δε εβραϊκό έχει μαχαίρας Ίωνος, δηλαδή Έλληνος. Μέχρι σήμερα οι λαοί της Ανατολής τους Έλληνες μας ονομάζουν Γιουνάν = Ίωνες. Οι δυο αυτές προφητείες του Ιερεμίου αποτελούν και την αρχαιότερη μαρτυρία για την ελληνικότητα των Μακεδόνων. Διότι σπαθί Ίωνος ή σπαθί Έλληνος ή σπαθί ελληνικό που συνέτριψε τους Αιγυπτίους και τους Βαβυλωνίους είναι βέβαια μόνο το σπαθί του Μ. Αλεξάνδρου. Πανάρχαιη μαρτυρία της προκλασσικής εποχής, κατατεθειμένη σε ανύποπτο χρόνο και ξένη μαρυρία υψηλής αξιοπιστίας, από άνθρωπο αδιάφορο για τα εθνικά προβλήματα των Μακεδόνων Ελλήνων η μαρτυρία του προφήτη Ιερεμίου, η αρχαιότερη όλων. Μάχαιρα ελληνική λοιπόν η μάχαιρα του Μ.Αλεξάνδρου κατά τον Ιερεμία. Οι Έλληνες στον Δανιήλ εμφανίζονται ονομαστικώς στην δεύτερη αποκάλυψή του με τα δύο ζώα, τον κριό που κερατίζει προς όλα τα σημεία του ορίζοντος και ποδοπατεί όλα τα ζώα, δηλαδή το περσικό κράτος, και τον τράγο που εξοντώνει και αντικαθιστά τον κριό, κι αυτός είναι ο βασιλεύς των Ελλήνων, ο Μ. Αλέξανδρος πάλι. Λέει για αυτόν ότι είχε πολύ μεγάλο κέρατο κι ότι ερχόταν από την Δύση, διατρέχοντας όλες τις χώρες, κι από την ταχύτητά του τα ποδάρια του δεν άγγιζαν το έδαφος. όρμησε εξαγριωμένος εναντίον του κριού, τον χτύπησε, του έσπασε τα κέρατά του, τον έριξε κατά γής, και τον ποδοπάτησε. και δεν υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να γλυτώσει τον κριό από τον τράγο. Τον εξόντωσε. Κι έπειτα ο τράγος έγινε πολύ μέγας, αλλά πάνω στο κορύφωμα της δυνάμεώς του το μέγα κέρατό του συνετρίβη, και στην θέση του φύτρωσαν τέσσερα άλλα κέρατα, ανατολικά δυτικά βόρεια και νότια. Έπειτα, από το ένα από αυτά φύτρωσε ένα ισχυρό κέρατο και κακοποίησε τον λαό του Κυρίου (αναφέρεται στον Αντίοχο Δ΄ τον Επιφανή). Μετά το όραμα ο άγγελος Γαβριήλ το εξηγεί στον Δανιήλ. Ο κριός είναι ο βασιλεύς Μήδων και Περσών. Ο τράγος είναι ο βασιλεύς των Ελλήνων, ο βασιλεύς ο πρώτος (Δα 8,1-21).

Η αρχαία πρωτεύουσα των Μακεδόνων και κατοπινή νεκρόπολη των βασιλέων ελέγετο Αιγαί = Κατσίκες, όνομα βέρο ελληνικό όπως και το όνομα της πόλεως Βέροιας. Βέροια και Φέρεια είναι η ίδια λέξη, απλώς οι Μακεδόνες έλεγαν το Φ Β γι αυτό κι έλεγαν Βίλιππος αντί για Φίλιππος και τα άλογα του Μακεδονικού στρατού που είχαν πάνω στο σβέρκο τους έγκαυστο το Β ως αρχικό του Βιλίππου (πρώτος ο Φίλιππος οργάνωσε κρατικό πολεμικό ιππικό, μέχρι τότε τα πολεμικά άλογα ήταν ιδιωτικά και τα έτερφαν οι ιδιοκτήτες τους γι’ αυτό μόνο οι πλούσιοι μπορούσαν να υπηρετήσουν ως ιππείς) λεγόταν Βουκεφάλαι όπως κοππατίες λεγόταν τα άλογα που είχαν πάνω τους το γράμμα κόππα = q ή σαμφόρες τα άλογα που είχαν πάνω τους το σαν, δηλαδή το σίγμα. Αναφέρει τέτοια ο Αριστοφάνης. Είναι δε η Φέρεια αρχαιότατη θεά της φοράς (εκ του φέρω) δηλαδή της γεωργικής συγκομιδής, το δε όνομά της ανευρίσκεται στην πήλινη πινακίδα Γραμμικής Β της Πύλου ΠΥ Tn 316 β΄ όψη, στίχος 4. Οι πινακίδες αυτού του είδους χρονολογούνται ανάμεσα στο 1450 και στο 1200π.Χ. Η τροπή του ει σε οι (Φέρεια-Βέροια) λέγεται ετερίωση και είναι φαινόμενο καθαρά της ελληνικής γλώσσας. Το βραχύ ε τρέπεται σε βραχύ ο. Έτσι από το τρέχω παράγεται ο τροχός, από το τρέφω η τροφή, από το κλέπτω η κλοπή, από το φέρω ο φόρος κλπ κλπ. Καθαρά ελληνική ιδιορρυθμία. Όσο για την προφορά του Φ ως Β δεν πρέπει να μας ξενίζει. Έτσι και ο Όμηρος αντί να πει Φοίβη και Φοιβηίς λέει Βοίβη και Βοιβηίς (Β 711-712). Η ραψωδία Β είναι κατά γενική ομολογία των ειδικών επιστημόνων η αρχαιότερη και προφανώς μια τέτοια προφορά του Φ αποτελεί γλωσσικό κατάλοιπο αρχαιότατης προφοράς που διατηρήθηκε στους Μακεδόνες και στα ύστερα χρόνια. Έτσι και ο μήνας που έχει παραπάνω ημέρες από τους άλλους, που υπερφέρει δηλαδή, λέγεται Υπερβερεταίος, δηλαδή Υπερφερεταίος.

Ο Ηρόδοτος για τον Αλέξανδρο Α΄ (5,17-21) διηγείται πώς σκότωσε τους Πέρσες φοροεισπράκτορες με ένα κόλπο του όταν ήταν ακόμη διάδοχος του θρόνου και αυτοί λιγουρεύονταν τις γυναίκες του παλατιού. Αφού τους έκανε το τραπέζι τους έταξε τις γυναίκες και τους είπε να ανέβουν στα δωμάτια. Έβαλε δε τα πρωτοπαλλήκαρά του να ντυθούν γυναίκες κι όταν οι Πέρσες πήγαν να τα αγκαλιάσουν εκείνα τους έσφαξαν. Τα τελευταία λόγια που είχαν ακούσει από τον Αλέξανδρο Α΄ ήταν: προς δε και βασιλέϊ τω πέμψαντι απαγγείλητε ως ανήρ Έλλην, Μακεδόνων ύπαρχος, ευ υμέας εδέξατο και τραπέζη και κοίτη, που σημαίνει: και στον βασιλιά που σας έστειλε να πείτε ότι ένας άνδρας Έλληνας, ο αντιβασιλιάς των Μακεδόνων, σας καλοδέχτηκε και στο τραπέζι και στο κρεββάτι (Ηρόδοτος 5,20,4) Διηγείται και άλλα πολλά. Ότι έσωζε πόλεις βοιωτικές από τους Πέρσες, ότι πρόδωσε τα μυστικά του Ξέρξη στους Έλληνες πριν από την μάχη των Πλαταιών λέγοντας "Έλλην γένος ειμί τωρχαίον και αντ' ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν την Ελλάδα" Ηρόδοτος (9,45) που πάει να πει είμαι Έλληνας από παλιά γενιά και δεν θα ήθελα να βλέπω σκλάβα αντί για ελέυθερη την Ελλάδα.Και δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένα άγαλμά του! Στο 8,21 μας λέει πως αφιέρωσε και χρυσό ανδριάντα του στους Δελφούς. Για την μάχη των Θερμοπυλών ο Παυσανίας διηγείται πως ανάμεσα στους περίπου 25.390 Έλληνες που πολέμησαν από την ξηρά προς στην θάλασσα στις Θερμοπύλες ήταν και 500 Μακεδόνες. Αναφέρει: 10.500 Βοιωτοί, 7.790 Αιτωλοί, 3.500 Φωκείς, 1.500 Αθηναίοι, πάνω από 700 Λοκροί, 500 Μακεδόνες, 500 Μικρασιάτες και πάνω από 400 Μεγαρείς. Συγκινητική η παρουσία των Μακεδόνων που πολέμησαν για την ελευθερία της Νοτίου Ελλάδος αφού η Μακεδονία και η Θεσσαλία είχαν ήδη κατακτηθεί.
Να μην αναφέρω και τον Πόντιο, αλλά Ρωμαίο πολίτη Στράβωνα με το πασίγνωστο γνωμικό του "ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ".

Οι απατεώνες αγύρτες που αρνούνται την ελληνικότητα της Μακεδονίας επικαλούνται επιχειρήματα ψεύτικα και σαθρά. Βρήκαν στον Πλούταρχο (Αλεξ. 51) ότι ο Αλέξανδρος "εβόα μακεδονιστί" και λένε ότι αυτό σημαίνει άλλη γλώσσα. Είναι δηλαδή απατεώνες αισχίστου είδους και υποστάθμης. Τα αρχαία ελληνικά λεξικα βρίθουν λέξεων όπως: αττικιστί, βοιωτιστί, δωριστί, θετταλιστί, λακωνιστί, ιωνιστί, αιολιστί, κλπ. Βρήκαν και 150 λέξεις που δεν απαντώνται σε καμιά άλλη διάλεκτο πλην της μακεδονικής και χαίρονται. Οι 130 βρίσκονατι στο λεξικό του Ησυχίου και οι υπόλοιπες κατάσπαρτες σε άλλους συγγραφείς. Ο Ησύχιος όμως έχει 152 λέξεις μόνο βοιωτικές, 512 μόνο σπαρτιατικές και άλλα τέτοια. Τα ίδια και σε άλλους λεξικογράφους. Οι Μακεδόνες έρχονται ενδέκατοι σε πλήθος λέξεων που απαντώνται μόνο στην δική τους διάλεκτο. Τέτοιοι απατεώνες πληρωμένοι προπαγανδιστές γέμισαν την διεθνή βιβλιογραφία με σκουπιδομάνι και ο λαουτζίκος στο τέλος θα αρχίσει να αμφισβητεί και τα αυτονόητα. Ε άντε πια! Είναι δηλαδή να αγανακτεί κανείς!
Μετά πήραν και τον τραβεστί Δημοσθένη που αποκαλούσε τον Φίλιππο βάρβαρο -ποιος; αυτός που είχε μητέρα Σκύθισσα και δεν ήταν Αθηναίος εξ αμφοίν γονέοιν- και καλούσε τους Νοτιοελλαδίτες να αντισταθούν στους Μακεδόνες σε μια έξαρση υστερικής παραφροσύνης, αλλά στην μάχη της Χαιρώνειας πέταξε την ασπίδα του και τράπηκε σε φυγή σαν δειλός ήταν. Και παίρνουν στα σοβαρά τον Δημοσθένη, που χρηματιζόταν από τους Πέρσες για να συκοφαντεί τους Μακεδόνες (η φιλαργυρία του υπήρξε παροιμιώδης) και διατηρούσε μυστική αλληλογραφία με τους Πέρσες στρατηγούς (Πλουτάρχου Δημ.14,2 και 20,4-5), αυτόν τον αίσχιστο προδότη της Ελλάδος.